Brussels Star

Het gehakketak rond de nieuwe NV-A ministers Jan Jambon en Theo Francken roept de volgende opmerkingen op.

Ik herinner mij mijn prof rechtssociologie in de faculteit rechtsgeleerdheid in Leuven. Prof. Dr.luc Huyse heeft ooit een boek geschreven: « onverwerkt verleden:collaborati en repressie in Belgie 1942-52 ». Daar gaat het juist om. Over de manier hoe Vlaanderen het verleden van de oorlog en van de collaboratie heeft verwerkt. Luc Huyse heeft een systematische, minutieuse analyse gemaakt van men hoe in Vlaanderen heeft kunnen omgaan met het verleden van de collaboratie.

Vlaanderen had altjd, in de loop van de geschiedenis te maken met een extreem-rechtse gedeelte in het vlaamsnationalisme. Na de eerste werldoorlog ontstond de frontpartij. Daarna, in de woelige jaren dertig heeft de VNV een doorbraak gemaakt in het vlaams politiek landschap met Staf De Clercq en zijn kompanen. DE VNV-partij was totaal gediscrediteerd door de collaboratie met nazi-Duitsland, gruwelijke daden van zijn medestaners en het vlaamsnationalisme verdween van de kaart voor meer dan tien jaar door de epuratie die de tweede wereldoorlog volgde. De Katholieke volksunie, later Volksunie heeft het vaandel van het vlaamsnationalisme weer gehesen in de periode van Frans Van der Elst die als eerste in de kamer verkozen was voor de Volksunie. In de jaren 60 was de Volksunie een belangrijke partij om de staatshervorming in beweging te brengen samen met franstalige regionalistische partijen als RW en FDF. Uit onenigheid na het Egmont Pakt ontstond een eerste scheurlijst van de VU onder leiding van Karel Dillen: het kartel VNP-VVP, later Vlaams Blok genoemd (en nu Vlaams Belang) en die één zetel heeft gehaald in 1978 in Antwerpen voor Karel Dillen. In 1981 kwan Gerolf Annemans hem vervoegen in de Kamer. De harde kern van de Vlaamsnationalisten was toen verdeeld tussen VU en Vlaams Belang. Men moet ook eerlijk toegeven dat de VU een progressieve vleugel had, absoluut niet van uiterst-rechts met boegbeelden als Nelly Maes, Vic Anciaux en Hogo Schiltz. Bert Anciaux nu bij sp.A) is er de erfgenaam van.

Na  5 staatshervormingen ontplofte de Volksunie in verschillende kleine groepen waarvan slechts één een politieke toekomst heeft gehad: de N-VA. Gedurende één decennia voor de splitsing van de Volksunie waren al boegbeelden van de partij gevlucht naar andere vlaamse partijen: Gabriëls, Somers, Sauwens (die ooit ook voor polemiek zorgde voor zijn contacten met oud-collaborateurs), ….

De fractie van de Volksunie die het vlaamsnationalisme heeft overgenomen, de N-VA van Geert Bourgeois die als enige parlementslid in de kamer terechtkwan in 2003, was de harde kern van Vlaamsnationalisten met Bart De Wever, Jambon en anderen. De N-VA is groot geworden als een koekoek in het nest van CD&V, dankzij het kartel waarvan Leterme een felle voorstander van was.

Dat er woelige kontakten waren tussen Vlaamsnationale politici en oud-dienaars van de collaboratie heeft altijd bestaan. Men moet echt naïef zijn om verrast te zijn door wat nu is gebleken: de kontakten tussen Francken, Jambon en oud-dienaars van de harde kernen van het vlaamsnationalisme, waaronder collaborateurs en nostalgische fans van de Derde Reich. Het staat letterlijk in de DNA van de NV-A, zoals het voordien stond in de DNA van de VNV en de VU.

Boegbeelden van het niet-partijdig Vlaamsnationalisme, TAK, VMO, ANZ enz…hebben altijd sterke banden onderhouden met het politiek vlaamsnationalisme. Het is betreurenswaardig dat bewegingen als TAK, Voorpost, VMO (met boegbeelden als Bob Maes (met wie Theo Francken heeft gefeest verlden zaterdag) en Bert Eriksson: met de hulp van anderen groef hij in 1973 de stoffelijke resten van ex-collaborateur en schrijver Cyriel Verschaeve  op en bracht ze vanuit Oostenrijk naar Alveringem in West-Vlaanderen. Hij beweerde later ook de resten van Staf de Clercq (operatie Delta) en Anton Mussert (operatie Wolfsangel) opnieuw begraven te hebben.) meermaals op een geweldadige manier zin opgetreden door middel van groepswandelingen o.m. in de Voerstreek. Ze zijn in de jaren ’70 en 80 vaak in aanvaring gekomen met het gerecht en de staatsveligheid. Ze zijn duidelijke nazi-aanhangers geweest.

De MR en de andere coalitiepartners moesten toch weten waarover het ging toen ze N-VA ministers aan boord hebben genomen. Charles Michel en de andere coalitieboegbeelden, hebben, hoop ik, toch een minimale kennis van de geschiedenis van het vlaamsnationalisme om dat te weten.

Wie vandaag lijkt verrast te zijn heeft geen minimale kennis van de politieke geschiedenis van Vlaanderen.

 

MD DESNERCK